~16~ Κεφάλαια 19-20-21

19.

Χάθηκε μέσα σ’ ένα φιλί που τρία χρόνια ονειρευόταν. Διψούσε γι’ αυτό μα δεν χόρταινε. Κόλλησε πάνω στον Άγγελο τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από το λαιμό του λες και φοβόταν πως θα την άφηνε. Τα δικά του την έσφιξαν πάνω του με την ίδια ένταση. Δεν διέκοψαν αυτό το φιλί που έμοιαζε με ανάσταση μετά από έναν άδικο θάνατο. Κανείς τους δεν τόλμησε να σκεφτεί πως μπορεί να ήταν ένα λάθος μα καθώς βάθυνε και χάνονταν μέσα τους ολοένα και περισσότερο, η Εύα συνειδητοποιούσε πως αν συνέχιζαν, μπορεί να κατέληγαν να κάνουν ένα τεράστιο λάθος που θα μετάνιωναν κι οι δύο.

~16~ Κεφάλαια 16-17-18

16.

Άνοιξε το βήμα της για να απομακρυνθεί βρίζοντας την ώρα και τη στιγμή που μπήκε στο βιβλιοπωλείο. Εξαιτίας του είχε χάσει τον ύπνο της, κάθε ίχνος λογικής για πολύ καιρό και τώρα, μία δουλειά που ήθελε και θα αγαπούσε. Τα μάτια της βούρκωσαν γιατί ακόμα και τώρα η καρδιά της φώναζε το όνομά του, παρότι την είχε πληγώσει ανεπανόρθωτα. Προσπάθησε να περάσει το δρόμο ώστε να χαθεί από το οπτικό του πεδίο μόλις τον άκουσε να την καλεί πάλι, αλλά την τελευταία στιγμή ένα χέρι τη σταμάτησε, πάνω που πάτησε το πόδι της στο οδόστρωμα. Ένα αυτοκίνητο πέρασε ξυστά από δίπλα της. Τρομοκρατήθηκε στη σκέψη πως αν είχε κατέβει από το πεζοδρόμιο μπορεί και να την είχε χτυπήσει. Άφησε έναν πνιχτό λυγμό φόβου και άθελά της, στράφηκε προς τον Άγγελο που στεκόταν πίσω της. Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στην αγκαλιά του ·εκεί πάντοτε όλα ήταν καλά, όμορφα και ασφαλή.

~16~ Κεφάλαια 13-14-15

13.

«2/6/2000

Ευάκι μου…

Έχουν περάσει τρεις ώρες από τη στιγμή που έφτασα στη Αθήνα και μου φαίνεται ήδη μια αιωνιότητα. Έχει καρφωθεί στο μυαλό μου η εικόνα σου να απομακρύνεσαι από κοντά μου στο αεροδρόμιο κι εγώ εκεί, να μην μπορώ να σε σταματήσω. Δεν έχω πονέσει ποτέ τόσο πολύ στη ζωή μου, ούτε καν όταν εκείνος σήκωσε χέρι πάνω μου. Σκέφτομαι πως ίσως έκανα βλακεία που έφυγα. Όμως είμαι δειλός- φοβάμαι, όχι μόνο για μένα και τη μητέρα μου αλλά και για σένα γιατί ο πατέρας μου αγαπά την εκδίκηση, κι αν έμενα και του πήγαινα κόντρα, θα ξεσπούσε σε όλους εκείνους που αγαπώ. Και σ’ αγαπώ Ευάκι μου, όσο δε φαντάζεσαι. Γιατί από τη στιγμή που σε γνώρισα, απέκτησε ένα νόημα η ύπαρξη μου. Και τώρα θα κάνω τόσους μήνες να σε δω και να σε αγγίξω και τρελαίνομαι. Μη με ξεχάσεις, μη με διαγράψεις επειδή θα είμαστε μακριά. Θα κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα, θα το δεις, το θέλω τόσο πολύ που θα παλέψω με όλο μου το είναι για να το πετύχω. Μόνο μη με ξεχάσεις, Ευάκι μου…»

«25/6/2000

Ευάκι μου,

Είκοσι μέρες μακριά σου. Δεν είμαι καλά… δεν ξέρεις πόσες φορές κατέβηκα στο λιμάνι, έτοιμος να μπω στο καράβι και να έρθω κοντά σου. Με μισώ που δε το έκανα. Φοβήθηκα. Το ξέρω πως αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές στριφογυρίζεις τα μάτια σου γιατί σκέφτεσαι αυτό που μου είπες πριν φύγω: δεν είναι φόβος, είναι μηχανισμός επιβίωσης. Δε τα ξεχνώ αυτά τα λόγια σου όμως μισώ να επιβιώνω χωρίς εσένα. Μου δίνεις κουράγιο. Τα γράμματά σου είναι ηλιαχτίδα φωτός στη ζωή μου, μόνο αυτά βάζουν χαμόγελο στα χείλη μου. Όταν πηγαίνω στο ταχυδρομείο η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή κι όταν ανοίγω τη θυρίδα και βλέπω τα γράμματα σου, ξαναζώ… ίσως θα έπρεπε να πάρουμε από αυτά τα κινητά με τα οποία κυκλοφορούν όλοι, να σε βρίσκω όποτε γουστάρω και ν’ ακούω τη φωνή σου ανά πάσα ώρα και στιγμή. Σ’ έχω πάρει τόσες φορές στο σταθερό μα δε σε πετυχαίνω ποτέ. Μου χει λείψει το γέλιο σου. Ο Γεράσιμος, ο δικηγόρος της μητέρας μου, με συμβούλεψε ακόμα να μην πω σε κανέναν που βρισκόμαστε. Μόλις τακτοποιήσει τα πάντα και θα είμαστε ασφαλείς από τον Ταγματάρχη, θα σου στείλω τη διεύθυνσή μου.

Σ’ αγαπώ Ευάκι μου...»

«27/8/2000

Ευάκι μου,

Έχω νέα. Παρουσιάζομαι στις 13 Σεπτέμβρη αλλά δεν είναι αυτό που θέλω να σου πω. Αποφάσισα τι θέλω να κάνω με τη ζωή μου, βρήκα τι θα σπουδάσω, επιτέλους. Ο γιος του δικηγόρου της μητέρας μου είναι γραφίστας και μου έδειξε λιγάκι τη δουλειά. Μου αρέσει πολύ και σκέφτομαι όταν τελειώσω με το στρατιωτικό, να γραφτώ σε κάποιο δημόσιο ΙΕΚ για να μάθω την τέχνη. Θα με βοηθήσει κι εκείνος. Θέλω να σε κάνω περήφανη για μένα. Θα κάνω ό, τι περνάει από το χέρι μου για να έχουμε ένα όμορφο μέλλον… Μου λείπεις τόσο πολύ!»

~16~ Κεφάλαια 10-11-12

Δεν ήταν εύκολο να κρυφτούν τα συναισθήματα, ειδικά όσο περνούσε ο καιρός και η σχέση γινόταν δυνατότερη. Προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να μην εκδηλώνονταν όταν βρίσκονταν ανάμεσα σε κόσμο μα όταν έμεναν μόνοι, όλο το πάθος, η ανάγκη που είχε ο ένας για τον άλλον έβγαινε στην επιφάνεια. Εκείνος μόνο κοντά της ένιωθε χαρούμενος, ενώ η Εύα δεν μπορούσε να σταματήσει να χαμογελάει όταν τον είχε δίπλα της. Δεν πίστευε ποτέ πως θα ένιωθε σαν να είχε βρει το άλλο της μισό ως τη στιγμή που αυτό το παράξενο παιδί από την Αθήνα κατάφερε να ανατρέψει τα πάντα στη ζωή της. Κάποτε την τρόμαζε το γεγονός πως δεν τολμούσε να εκδηλώσει τα βαθύτερα συναισθήματά της, είχε ανέκαθεν μία ψυχρότητα η συμπεριφορά της που όμως διαλύθηκε όταν ο Άγγελος έγινε μέρος της ζωής της. Μόνο κοντά του συνειδητοποιούσε πως ήθελε να δίνει όσο περισσότερο μπορούσε. Κοντά του δεν φοβόταν να αφεθεί και να νιώσει.