Με αγάπη,
Νεκταρία
*****
Ώρα
τέταρτη
Η Ζωή κάρφωσε τα μάτια της πάνω του χωρίς
ντροπή για να μπορέσει να τον διαβάσει
λιγάκι καλύτερα. Της είχε κάνει εντύπωση
το γεγονός πως παρότι ήταν οι δυο τους
μόνο στο βαγόνι, δεν είχε κάνει καμία
κίνηση να της την πέσει... ούτε καν να
της μιλήσει. Το είχε εκτιμήσει. Οι άντρες
της ηλικίας της αυτή την εποχή ή που δεν
θα είχαν ίχνος σεβασμού απέναντι σε μια
γυναίκα ή που θα προσπαθούσαν μ’ ευγένεια
να την πλάσουν όπως ήθελαν εκείνοι.
Τουλάχιστον έτσι ήταν όσοι είχε γνωρίσει
όλο αυτόν τον καιρό. Ήταν σπάνιες οι
φορές που γνώριζε άτομα σαν τον Πέτρο,
ντροπαλά, που κοιτούσαν προς το μέρος
της με τόσο δισταγμό από φόβο μην περάσουν
κάποιο όριο. Δεν το είχε συνηθίσει αλλά
της άρεσε πολύ.
